Daniel O?Connell (1775 ? 1847) był irlandzkim politykiem i przywódcą narodowym. Jego największym marzeniem, (którego nie doczekał) było odzyskanie przez Irlandie niepodległości, ale był zwolennikiem uzyskania jej drogą parlamentarną a nie zbrojną. Znana była jego nienawiść do wszelkiej przemocy.
Z wykształcenia był prawnikiem i walczył wszelkimi prawnymi metodami, aby katolicy w jego kraju byli traktowani w ten sam sposób, co protestanci (w irlandzkim parlamencie nie było wówczas ani jednego katolika).
W 1823 roku był jednym z założycieli Towarzystwa Katolickiego, a w 1829 roku ziściło się jego marzenie o równouprawnieniu katolików i protestantów. Od tej chwili katolicy mieli bierne i czynne prawo wyborcze i mogli obejmować ważne stanowiska w państwie.
W jego czasach zaczął się także rodzić ruch na rzecz zniesienia niewolnictwa, w który bardzo się angażował. Był świetnym oratorem i po roku 1824 często wygłaszał mowy w Exter Hall w Londynie, które przyniosły mu niejaka sławę i uwagę brytyjskiej publiczności. Był gorącym orędownikiem zniesienia niewolnictwa w brytyjskich Indiach Zachodnich.
Zdobył tak wielki posłuch wśród społeczeństwa brytyjskiego, że chciano go w pewien sposób przekupić poparciem dla sprawy irlandzkiej, jeśli zrezygnuje z popierania walki na rzecz zniesienia niewolnictwa, ale O? Connell nie zgodził się na takie układy. Jego sława jako zagorzałego abolicjonisty doszłą nawet do Ameryki. Ale jego walka na rzecz zniesienia niewolnictwa poróżniła jego zwolenników, którzy uważali, że bardziej powinien skupić się na sprawie narodowej.
Zasługi na rzecz Ojczyzny nie zostały mu zapomniane i główna ulica Dublina nazwana jest jego imieniem a także most przez rzekę Liffey nazywa się O?Connel Bridge.
