Wiazania wodorowe

Wiązania wodorowe są także odpowiedzialne za wysokie ciepło właściwe wody, które wynosi l cal/g wody/°C. Ciepło właściwe innych powszechnie znanych substancji, takich jak metale, szkło czy alkohol etylowy, jest znacznie niższe. Na przykład ciepło właściwe alkoholu etylowego wynosi 0,59 cal/g/°C. Jako że do podwyższenia temperatury wody potrzeba dużego wkładu energii oceany i inne wielkie zbiorniki wody utrzymują względnie stałą temperaturę, dzięki czemu stanowią sprzyjające środowisko dla żyjących tam organizmów. Ta właściwość wody odgrywa również istotną rolę w stabilizacji temperatury na powierzchni Ziemi. Jakkolwiek wody stanowią bardzo cienką warstwę w stosunku do objętości kuli ziemskiej, mają nieporównanie większą powierzchnię niż wynurzone lądy. Te względnie duże masy wody hamują nagrzewanie się naszej planety pod wpływem wysokiej i oziębianiu pod wpływem niskiej temperatury. Wiązania wodorowe nadają lodowi specyficzne właściwości o dużym znaczeniu dla środowiska. Zamarzająca woda zwiększa objętość, gdyż wiązania wodorowe utrzymują cząsteczki w pewnej odległości od siebie; wskutek tego gęstość lodu jest o mniej więcej 10% mniejsza niż wody w stanie ciekłym. Jeżeli lód zostanie podgrzany powyżej 0°C, to część wiązań wodorowych ulegnie rozerwaniu i cząsteczki zbliżą się do siebie. Gęstość wody jest największa w temperaturze +4°C, a w wyższej woda znów zwiększa objętość i wzrasta ruchliwość jej cząsteczek. Na skutek dużej gęstości zimnej wody bryły lodu pływają po jej powierzchni.