James Joyce (1882 ? 1941) uważany jest za jednego z największych pisarzy dwudziestego wieku. Urodził się w rodzinie katolickiej jako najstarszy z dziesięciorga dzieci, której nie powodziło się najlepiej pod względem materialnym.
Joyce już od wczesnego dzieciństwa miewał różne lęki (przed psami, przed burzą z piorunami, przed morzem a nawet przed wiarą). Jego ojciec był alkoholikiem, co opisywał później w swoich opowiadaniach (DUBLIŃCZYCY), w wyniku, czego stracił pracę i James musiał przerwać naukę (wcześniej uczył się w szkole jezuickiej). W wieku szesnastu lat porzucił religię, chociaż namiętnie studiował filozofię św. Tomasza z Akwinu.
Joyce prowadził bardzo rozwiązłe życie, a jego filozofia życiowa opierała się na stwierdzeniu, że nie będzie służył rzeczom, w które nie wierzy czy to będzie religia, ojczyzna czy nawet rodzina (ta filozofia znalazła także odzwierciedlenie w jego utworach).
Joyce zaczął studia medyczne (nie skończył), studiował także filozofie i filologię (uczył się włoskiego, francuskiego i staroangielskiego).
W roku 1904 przeniósł się do Szwajcarii,gdzie uczył w szkole językowej. W ciągu swego życia mieszkał także w Paryżu, Trieście i Rzymie. James ożenił się i miał dwoje dzieci, odwiedził także ojczyznę w 1908 roku.
Zmarł w Zurychu ponoć pijany i niewidomy i bez grosza przy duszy. Wiele źródeł podaje, że najprawdopodobniej to syfilis wyniszczył jego organizm.
Najsłynniejszymi jego dziełami są: ULLISSES, DUBLIŃCZYCY, PORTRET ARTYSTY Z CZASÓW MŁODOŚCI.

POWIĄZANE ARTYKUŁYWIĘCEJ OD AUTORA